Parallellen tussen ons werk en privéleven
Alles wat leeft verandert, een verandering die we door bewustwording kunnen sturen. Tegenhouden is geen optie en zal de nodige frustratie oproepen. Verschuiving van functionele focus naar relationele focus is een verandering die ik in mijn werk als trainer en bedrijfsadviseur onder mijn ogen zie gebeuren. Door deze verandering verschoof ook mijn werkveld zich langzaam van zorg en coaching van privérelaties naar zorg en coaching van werkrelaties.
Wat ik ontdek in deze interessante verschuiving is dat we in onze werkrelaties onbewust hetzelfde hoge doel nastreven als in onze liefdesrelaties. En dat vraagt om training, nieuwe ontwikkeling en tools voor effectieve samenwerking. Daar waar je het vroeger met ambachtschap ver kon schoppen moet je nu een relationele krachtpatser zijn om je doelen te verwezenlijken in samenwerking. “We verlangen van werk net zoveel als van de liefde,” aldus een collega en vakgenoot Esther Perel in een interview met het Nederlands Dagblad. “We hebben voorheen de markteconomie in ons persoonlijk leven gebracht”, zo stelt zij “en nu brengen we onze relationele kant in de markteconomie.” Ik kan mij daar met mijn praktijkervaring volledig in vinden. Het valt op dat we ons gevoelsleven geïntegreerd hebben in ons werk. Op de werkvloer is emotie en gevoel een belangrijk thema geworden. Een voor de hand liggend proces, omdat vertrouwen de basis is van iedere relatie. Een verschuiving die een nieuw tijdperk aankondigt.
De uitdaging ligt in onze aanpassing en participatie aan een veranderende tijd. Wie niet mee gaat in de verandering, sterker nog: wie zich verzet tegen verandering, zal aan het kortste eindje trekken. Niet zelden ligt er een probleem onder een probleem of liever gezegd een uitdaging onder elke uitdaging. In de jaren negentig introduceerde ik samen met mijn collega Veresca van den Berge het contextuele gedachtegoed in het bedrijfsleven. Mensen zijn tenslotte contextueel geschapen en als we mensen effectief willen helpen in verbinding te komen, is deze benadering de meest effectieve. We komen uit een generatie, vertegenwoordigen een nieuwe generatie en beïnvloeden ook komende generaties. Belangrijk in deze transgenerationele verbindingen is dat we elkaar zien, elkaar kennen, verantwoordelijkheid dragen en samenwerken. Alleen dan kunnen we ook transgenerationele invloed hebben. Het fundament van onze democratie rust op gelijkheid, vrijheid en broederschap. Zonder het broederschap zullen gelijkheid en vrijheid niet floreren. Bedrijven en organisaties die zich voorbereiden op de toekomst vanuit dit perspectief zullen succesvol zijn. Mensen moeten elkaar zien en het vermogen hebben elkaar zichtbaar te maken in samenwerking. Met iemand die onzichtbaar is kun je tenslotte niet verbinden. Achter boosheid, frustratie en wanhoop zit een hele geschiedenis. Als we hier zicht op krijgen, elkaar kunnen helpen om uit deze onmacht te komen en in onze kracht gaan staan, dan zullen wij met elkaar de invloeden die ons beheersen uit het verleden omzetten in kracht voor de toekomst. We leven in een tijd waarin we hoge eisen stellen aan onze relaties. Dat beperkt zich niet alleen maar tot ons privéleven, maar we zien dit terug in onze organisaties en op de werkvloer. Een partnerrelatie moet meer zijn dan een huisgenoot of een betrouwbare kostwinner. Profielen op datingsites bevestigen deze veranderende behoefte. We willen een zielsverwant, een maatje voor het leven met wie we kunnen communiceren, onze diepste zielenroerselen kunnen delen en met wie we gelukkig oud kunnen worden. We moeten een leven lang interessant blijven voor elkaar. Bovendien moeten we ook seksueel aantrekkelijk blijven, blijven sporten, op ons gewicht blijven letten en zorgen dat we goed in ons vel zitten. Kortom: de lat ligt hoog, niet alleen in onze partnerrelaties maar ook in onze werkrelaties. We maken op beide gebieden een revolutie mee. Ieder mens heeft de behoefte om ergens bij te horen. Dat was in het verleden niet zo moeilijk. We leefden in nauwere familierelaties, kleine dorpen of stadswijken, hoorden bij een kerk en een politieke partij of bij de postzegelverzamelclub. Het was makkelijk om ergens bij te horen. In die kleinere gemeenschap vonden we dan ook vaak onze levenspartner die kon voorzien in wat we nodig hadden voor de toekomst. De globalisering en de ontwikkeling van onze digitale communicatie heeft veel verandering gebracht. Jongeren zoeken hun levenspartner soms ver over de landsgrenzen uit en de keuze voor werk, geloof en betekenis strekt zich eveneens ver uit buiten de traditionele grenzen. Jongeren gaan na een studie eerst op wereldreis, backpacken om de wereld te ontdekken. Een belangrijke basis voor de nieuwe tijd! We bouwen aan onze carrières, hebben naast onze gezinnen allemaal een eigen baan en een eigen POP (Persoonlijk ontwikkelingsplan). We discussiëren over wie er voor de kinderen gaat zorgen en onze netwerken van ouders en grootouders worden op een intensieve manier aangesproken. Werk en privé moeten samengaan, wederzijds rekening houdend met de belangen. We willen gelukkig zijn in het hier en nu, reizen voor vakantie over de hele wereld van Peru tot Thailand en bouwen een tweede huis in verre landen. Vooral de millennials zoeken betekenis in hun werk. Ambachtschap is niet meer het centrale thema. Hoe kan ik van betekenis zijn en hoe kan ik waarde toevoegen in bredere zin? Alles draait om relatie. Samenwerken met elkaar en samenwerken met de klant. Nadruk in het werk komt daardoor meer te liggen op soft skills die in mijn ogen zeker niet soft hoeven te zijn. Je moet goed kunnen communiceren, een basis van vertrouwen hebben en de werkvloer is een plaats van zelfontplooiing en wederzijdse belangen die zichtbaar mogen zijn. Kinderen mogen hun mening geven en met hun ouders discussies aangaan en zullen dat ook later op de werkvloer doen. We mogen en moeten authentiek zijn, we hebben een uitdaging tussen gezonde conflicten en ruzie maken. Alle eigenschappen die nu belangrijk zijn op het werk staan in de context van ons leven. We zijn nu eenmaal contextuele wezens. Ben ik nog wat waard of kan ik zo vervangen worden? Een overeenkomst die ook weer een parallel heeft met onze liefdesrelaties. Werk moet ons ontwikkeling, identiteit en betekenis verschaffen. Je gaat tegenwoordig geen partnerrelatie aan om te overleven en je voort te planten, maar om te ontwikkelen en te groeien. Ook in ons werk willen we die ontwikkeling terugzien. Het vraagt om een vernieuwde visie en versterking van relationele skills die ons gaan helpen om zowel in privé als in werk onze doelen te verwezenlijken. Als we dat voor elkaar zullen krijgen is dat een hele interessante ontwikkeling. Het is ook een doel dat niet iedereen waar zal kunnen maken. Voor sommigen zal deze lat te hoog liggen. Zij zullen hun weg vinden in de schaduw van de koplopers. Daarin is niets nieuws onder de zon. Verschillen zullen er blijven!
|
|
